الان که در تنهایی خانه نشسته ام و برابرم دنیایی از حقیقت و مجاز گشوده شده ..

در فکرم که در چه جایگاهی فرار دارم ..

                 رابطه ام با خالق .. با مخلوفاقش .. با کل آفرینش !!! چیست؟؟

این سنگینی که بر بالهای روحم نشسته از کجاست ؟!

پریشان خیالی ام کی پایان میابد ؟؟!

در آغوش آرامش چه وقت خواهم غنود ؟؟؟!

حقم از خلقت چیست ؟؟! و حقی که به خلفت باید بپردازم ؟

آآآآّه ...  ای خدای آسمانها ... با کدامین نگاه مرا می نگری؟؟

خدای مهربانم .. خالق عزیزم .. ای لطیف .. هر چه هستم به من با دیده ی لطف بنگر ..

حقارتهای مرا با بزرگی خود جبران کن ..

از من در گذر .. و به خود نگر !!

پنهاهم آغوش رحمانیت توست .. مرا به خود وا نگذار !!

خدایا ...  هیچ .. هیچ !!